SARS-CoV-2

Jest to jedynie zalążek artykułu! Informacje mogą wymagać uzupełnienia!

Koronawirus odpowiedzialny za chorobę COVID-19. Pierwsze przypadki występowania wirusa zaobserwowano pod koniec 2019 w Wuhan w Chinach.

Dystans Społeczny

Jedną z najpowszechniejszych metod walki z wirusem jest tak zwany "dystans społeczny". Obejmuje on wszelkie akcje limitujące kontakt, zwłaszcza wśród obcych ludzi. Są więc to akcje takie jak zamykanie niektórych lokali, ograniczanie liczby osób mogących przebywać wewnątrz, ograniczanie miejsc w transporcie publicznym, praca z domu... Zabiegi te mają spowolnić rozpowszechnianie się wirusa, co zmniejsza ryzyko przepełnień szpitali oraz daje im więcej czasu na przygotowanie. Dlatego gdy w 2020 roku władze UK przyjęły politykę przeciwną do prewencyjnej, ponad dwustu naukowców napisało otwarty list krytykujący tę decyzję.

Szczepionki

Wszystkie popularne szczepionki na COVID-19 są szczepionkami mRNA. Zawierają one fragmenty mRNA wirusa SARS-CoV-2. Po trafieniu mRNA do komórek zaszczepionych osób, zaczynają one produkować białka na których układ odpornościowy uczy się rozpoznawać wirusa.

Modyfikacja genów?

Wśród antyszczepionkowców, pojawiły się twierdzenia o możliwości modyfikacji genomu pacjentów przez szczepionki. Pomysł ten mógł opierać się między innymi na pracach pokazujących, że w teorii możliwe jest stworzenie warunków w których fragmenty wirusa zostają wbudowane w zainfekowaną komórkę. Ta potencjalna sytuacja, pomimo że jest możliwa także w wypadku mRNA zawartego w szczepionkach, tyczy się w większym stopniu prawdziwego wirusa, jako że szczepionkowe mRNA nie jest stabilne.

Argument ten wywala się więc już na fakcie, że SARA-CoV-2 byłby większym zarażeniem niż szczepionki.

Bliżej postanowił mu się jednak przyjrzeć Snopes oraz kanał Uwaga! Naukowy Bełkot, opisując co dokładnie musiałoby zajść i jakie byłyby tego skutki. Film UNB pokazuje, że szansa na modyfikacje nie tylko jest astronomicznie mała, ale też najpewniej nie niosłaby za sobą żadnych konsekwencji.

MRNA z wirusa nie jest w stanie połączyć się z DNA ze względu na zbyt duże różnice pomiędzy nimi. Potencjalna edycja genomu komórki mogłaby się odbyć za pomocą procesu odwrotnej transkrypcji konwertującej mRNA na DNA. Wymaga ona jednak odwrotnej transkryptazy – białka nie występującego naturalnie w ludzkich komórkach ani w szczepionkach. Jego obecność jest co prawda możliwa i jest odpowiedzialna za dużą część naszego DNA, ale mało prawdopodobna.

Co więcej, w tej hipotetycznej sytuacji, o zmianę DNA, mRNA wirusa musiałoby konkurować z mRNA zawartego w komórce, a prawdopodobieństwo wygranej to mniej niż 0.001%.

Nawet większym problemem jest fakt, że gdyby już nawet do modyfikacji doszło, to będzie ona dotyczyć jedynie pojedynczych komórek w okolicach wstrzyknięcia szczepionki. Przemieszczenie mRNA po całym ciele jest praktycznie niemożliwe i jest go w szczepionce za mało, żeby móc zadziałać na znaczną jego część.

Dodatkowo fragment wirusa musiałby zostać wpisany w DNA odpowiedzialne za kodowanie białek. Pozwoliłoby to na produkcję przez organizm białek wirusa. Jest to jednak zaledwie 2% naszego DNA.

Co więcej, komórki naszego organizmu umierają, więc jak długo modyfikacja nie dotyczy komórek macierzystych, zostaną one po śmierci zastąpione przez nowe, niezmodyfikowane komórki.

Na koniec możemy zauważyć, że pomimo iż ponad 5 miliardów ludzi zostało zaszczepionych, nie zgłoszono żadnych problemów wynikających z modyfikacji genów.