Source:Standardy edukacji seksualnej w Europie

Standardy edukacji seksualnej w Europie, to dokument przygotowany przez WHO. Strona ta ma za zadanie dokładniejsze przybliżenie tego co w dokumencie znajduje się w rzeczywistości, ze szczególnym uwzględnieniem części, które starano się podkolorować, aby wzbudzić kontrowersje.

Przedmowa

Przedmowa mówi o wyzwaniach ze zdrowiem seksualnym, przed którymi staje Światowa Organizacja Zdrowia. Wśród nich wymienione są wzrost liczby zakażeń HIV i występowanie innych chorób przenoszonych drogą płciową, niechciane ciąże nastolatek czy przemoc seksualną. Za cel stawiane jest rozwinięcie u dzieci i młodzieży pozytywnego i odpowiedzialnego nastawienia do seksualności, co pozwoli im na bycie odpowiedzialnym nie tylko w odniesieniu do siebie, ale także w odniesieniu do innych osób będących członkami społeczeństwa, w którym żyją oraz przygotowanie zestawu rekomendacji na poziomie Europejskim. Edukacja seksualna ma zapewniać dzieciom i młodym osobom bezstronne, zgodne pod względem naukowym informacje dotyczące wszystkich aspektów seksualności, a równocześnie pomagać im rozwinąć umiejętności radzenia sobie z tymi informacjami.

Dokument mówi o trudnościach we wprowadzaniu edukacji seksualnej do szkół, spowodowanych lękiem oraz błędnymi wyobrażeniami na jej temat .

Wstęp

Opis sytuacji i cel pracy

Dokument informuje o swojej generalnej roli. Mówi o możliwości użycia go w celu przekonania polityków o znaczeniu edukacji seksualnej. Zaznacza też, że przedstawione w standardach założenia powinny zostać dostosowane do konkretnych potrzeb oraz istniejącej w poszczególnych krajach sytuacji. Standardy mogą być pomocne w określeniu kolejnych etapów w dojściu do postrzegania edukacji seksualnej w sposób holistyczny, a także mogą stanowić konkretne wytyczne do określenia efektów uczenia się – a zatem integralnych części każdego programu nauczania.

Następnie tłumaczona jest potrzeba edukacji seksualnej jako następstwo zmian ostatnich dziesięcioleci – globalizacji, migracji różnych grup odmiennych kulturowo i religijnie, rozwoju mediów, szczególnie internetu i telefonii komórkowej. A także z pojawieniem się wirusa HIV, rosnącymi problemami z wykorzystywaniem seksualnym dzieci i młodzieży oraz zmianą podejścia do zagadnień dotyczących seksualności i zachowań seksualnych młodych osób. Wyzwania te wymagają opracowania skutecznych strategii umożliwiających młodym ludziom radzenie sobie z własną seksualnością w bezpieczny i zadowalający sposób. Sformalizowana edukacja seksualna umożliwia dotarcie do większości grup docelowych.

Formalna i nieformalna edukacja seksualna

Podrozdział mówi o potrzebie obu typów edukacji seksualnej, listując role i wyzwania z nimi związane.

Różnorodność w podejściu do edukacji seksualnej w Europie

Podrozdział ten zaczyna od zaznaczenia różnic pomiędzy krajami w tym, w jakim wieku dzieci zaczynają edukację seksualną. Podkreśla jednak, że różnice te często wynikają z rozumienia czym edukacja seksualna jest i kraje, które zaczynają wcześniej, rozumieją ją bardziej w kontekście związków międzyludzkich. Dokument mówi, że tak rozumiana edukacja seksualna powinna być elementem wychowania przez rodziców, już od narodzin poprzez wiedzę o kontaktach cielesnych, cieple, bliskości i wynikającej z nich przyjemności.

Następnie podkreślona jest potrzeba dostosowania edukacji seksualnej do wieku czy raczej rozwoju. Oznacza to, chociażby niewnikanie w szczegóły, które na danym etapie są zbędne. Jako przykład odpowiedzi na pytanie "skąd się biorą dzieci" zadane przez czterolatka, podano "z brzuszka mamy" jako wystarczającą. Za nieodpowiednie uznano odpowiedź "jesteś jeszcze za mały na takie pytania".

Edukacja seksualna jako przedmiot wielodyscyplinarny

Podrozdział zaczyna się od wymienienia przedmiotów, takich jak biologia, wiedza o społeczeństwie, nauki społeczne, przedmioty dotyczące promocji zdrowia, filozofia, religia, języki czy zajęcia sportowe jako takie, w ramach których zagadnienia edukacji seksualnej są realizowane. Zaznaczono jak różnice w dziedzinie wpływają na omawiane zagadnienia oraz metody nauczania. Biologia i nauki medyczne dotyczą przede wszystkim aspektów fizycznych, podczas gdy nauki humanistyczne większą uwagę poświęcają kwestiom socjologicznym, interaktywnym lub też moralnym i etycznym. Dokument promuje powierzenie edukacji seksualnej różnym nauczycielom lub zatrudnienie specjalistów spoza szkoły. Jako przykłady takich specjalnie przeszkolonych do prowadzenia edukacji seksualnej podano lekarzy, pielęgniarki, położne, specjalistów pracujących z młodzieżą i psychologów.

Wg dokumentu istotne jest dążenie, aby edukacja seksualna była przedmiotem obowiązkowym, ze względu na uwagę, jaka jest poświęcana na przedmiot. Mowa jest także o panującym trendzie, uniemożliwiania wypisywania się z tych zajęć. Wspomniano, że wielu rodziców jest to na rękę, ponieważ zwalnia ich to z obowiązku samodzielnego omawiania tych tematów z dziećmi. Podkreślono, że przedmiot ten rzadko kończy się egzaminem i postuluje, że zwiększyłoby to zainteresowanie uczniów.

Podrozdział zachęca też do współpracy szkoły z rodzicami oraz podkreśla, że szkoła nie jest jedyną instytucją biorącą udział w edukacji seksualnej uczniów.

Europa w perspektywie globalnej

Tekst dzieli rodzaje edukacji seksualnej prowadzonej na świecie na 3 typy:

1. Ograniczające się do abstynencji
2. Ogólne, mówiące o abstynencji oraz antykoncepcji
3. Holistyczne, zawierające elementy programów typu 2., ale przedstawiające je w szerszej perspektywie w odniesieniu do wzrostu i rozwoju osobniczego oraz seksualnego

Tekst przywołuje badania pokazujące, że edukacja skupiona na abstynencji nie wywiera korzystnego wpływu na zachowania seksualne bądź też na ryzyko wystąpienia ciąży u nastolatek, w przeciwieństwie do edukacji ogólnej.

Równoległe inicjatywy międzynarodowe w podejściu do edukacji seksualnej

Wymienione są tu inne inicjatywy zajmujące się zdrowiem seksualnym

• Dokument WHO z 2001 r. – Europejska Regionalna Strategia WHO na rzecz Zdrowia Seksualnego i Prokreacyjnego
• Konferencja Federalnego Biura ds. Edukacji Zdrowotnej w Kolonii oraz Biura Regionalnego Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy z 2006 r. – Edukacja seksualna młodzieży w wielokulturowej Europie – przygotowano tam Dokumenty krajowe dotyczące edukacji seksualnej młodzieży w Europie
• projekt SAFE (Sexual Awarness for Europe – Świadomość seksualna w Europie)
• Wytyczne do prowadzenia edukacji seksualnej – przygotowane w 2009 r. przez UNESCO
• Przygotowany w 2009 r. przez Radę Ludnościwą podręcznik – To wszystko stanowi jeden program nauczania. Wytyczne i zakres działań dla skonsolidowanego podejścia do edukacji w zakresie seksualności, płci, HIV i praw człowieka